Debía de ser o ano mil novecentos oitenta e nove. Eu agardaba o autobús nunha parada da madrileña cidade universitaria xunto a unha señora que non coñecía. Empezóu a falar conmigo e, seica notando o meu acento, preguntóu de ónde era. Ela era madrileña pero coñecía Galicia e falou do bonita que era, dos bosques e da cor verde. Logo engadiu "aunque ahora es negra". Fora un verán de moitos incendios.
Máis de vinte anos pasaron e aínda andamos nas mesmas. Non hai quen de porlle freo a un problema que ano tras ano destrúe a riqueza e a beleza da nosa terra. Hoxe arden as fragas do Eume. Teño ido alá unhas cantas veces, e cada unha delas quedéi abraiado. Non importa cántas veces o viras, sempre é novo, sempre é como a primeira vez. ¿Qué atoparéi cando volva?
Galicia queda sen ríos, queda sen fragas, e non é verdade que os pinos se queixen. Morren en silencio.
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminar